H Γωνιά του Προέδρου

     Ο πολύχρωμος και ο αρχαίος

Ξέρετε οι προεκλογικοί περίοδοι πάντα μου άρεσαν. Ειδικά αυτές που αφορούν σε ανάδειξη τοπικών αρχόντων ή έστω οι εθνικές εκλογές όταν πρόκειται για περιήγηση σε επετηρίδες  πολιτευτών της επαρχίας.

Δεκάδες Δελλαπατρίδες, που η επιγραφή «προσοχή στις απομιμήσεις» όταν αναφέρεται στις σχέσεις με το σημείο της ελληνικής πολιτικής αναφοράς «Μαυρογιαλούρο» είναι άχρηστη και αχρείαστη, οργώνουν τις ρούγες και τις ατραπούς των πόλεων ή χωριών τους για να πάρουν αυτό το άμοιρο, το «ψηφαλάκι».

Το θέαμα εντυπωσιακά προσαρμοσμένο σε σκηνικά του Ταραντίνο. Τα «να ‘σαι καλά», «στηρίζομαι σε ’σένα» και ειδικά αυτό το θλιβερό «είμαι εγώ εδώ, μην φοβάσαι. Σου λέω ότι δεσμεύομαι…» πάνε και έρχονται με το ρυθμό που ο πάτερ φαμίλιας οικογένειας που ταξιδεύει από Μέθανα για Αθήνα και οδηγός παραγγέλνει μισό λίτρο επιπλέον κρασί από του μαγαζάτορα.

Τα χτυπήματα στην πλάτη έχουν αντικατασταθεί από τα επικοινωνιακότερα κεφαλοκλειδώματα, ή όπως άλλως ερμηνεύεται η αγκαλιά συμπάθειας. Και βέβαια περνάμε στην εικόνα, τη δημόσια εικόνα, τη λέζα που λένε.

Show. Τα γήινα μονόχρωμα πουκάμισα παίρνουν άλλη έννοια μπρος στο κύμα γαλαζολιλοπορτοκαλοροδοκόκκινων (δεν άντεξα φίλοι μου, Τιμή και δόξα στην δοκιμαζόμενη Δέσποινα των χαλιών-κιλιμιών) ενώ το γυαλί κράμα μεταξύ Rayban και αμετανόητων surf-άδων προφανώς τζαμαρία προβάλλει ως το κοινωνικό κεκτημένο της αντανακλαστικής σχέσης πολίτη – πολιτευτή.

Ας βρεθεί ένας και να μου πει ποιος δε γελάει με όλους αυτούς. Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί. Είναι κει μερικές άλλες περιπτώσεις που έχουν δράσει ανασταλτικά στη διάδοση της αλαζονείας του παραγοντισμού. Ναι, δεν κρύβω ότι επιλογές ανθρώπων όπως του Καμίνη είναι σεισμοί στην έρημο των χρόνων που πέρασαν και σίγουρα μπορεί να κάνουν το βήμα προς τα εμπρός.

Δεν σας κρύβω, όμως, ότι όσο οι αντίπαλοι τους μπορεί να γυρίσουν στη συνεδρίαση να τους πουν «Τι να μας πεις εσύ για την Ακρόπολη, την ξέρω από τη μέρα που γεννήθηκα» (παραφράζω Ψινάκη τώρα), τότε μπορεί ο πολιτευτής με το αγνώστου χρώματος πουκάμισο να πολιτευέται μακαρίως. Και αυτό είναι που φοβάμαι…

Καλό Σαββατοκύριακο…