Γεια σας. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος διάνοια για να αντιληφθεί κάποια πράγματα σε σχέση με το ηχηρό – αν και επιμελώς καμουφλαρισμένο – «όχι» του Βαλβέρδε στην πρόταση (;) του Ολυμπιακού για μια δεύτερη συνεργασία των δυο πλευρών.
Από τη μια είναι φανερό, για να μην πω εξόφθαλμο, ότι ο Κόκκαλης μπήκε στη διαδικασία της «διαπραγμάτευσης» μόνο και μόνο για να κλείσει μια και καλή το δυσάρεστο σε αυτόν κεφάλαιο του Ερνέστο, αφού η πρόταση μόνο πρόταση δεν ήταν. Από την άλλη, ο Βαλβέρδε απέδειξε περίτρανα ότι δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει την ευθύνη ενός ανύπαρκτου «πρότζεκτ», δίνοντας παράλληλα άλλοθι και κάλυψη στον πρόεδρο των «ερυθρόλευκων», τον άνθρωπο δηλαδή που διαχειρίστηκε τελείως αντιεπαγγελματικά τη σχέση του Ολυμπιακού με τον «Βάσκο». Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρώτη σκέψη ήταν «μπράβο»
Όταν πριν δυο χρόνια ο Ολυμπιακός έκλεισε τον Βαλβέρδε για τη θέση του προπονητή, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Όλες εκείνες τις μέρες που ακουγόταν ότι υπήρχαν επαφές της «ερυθρόλευκης» διοίκησης με τον Ισπανό, δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι οι δυο πλευρές θα έφταναν σε συμφωνία. Τελικά όμως διαψεύστηκα και «υποκλίθηκα» στην κίνηση αυτή και κυρίως στο αποτέλεσμά της. Όπως είχα κάνει ακριβώς το ίδιο όταν η ΑΕΚ είχε φέρει τον Λορένθο Σέρα και ο Παναθηναϊκός τον Βίκτορ Μουνιόθ. Όλοι αυτοί οι προπονητές κουβαλάνε μαζί τους μια ποδοσφαιρική κουλτούρα πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα.
Έχουν αγωνιστεί σε υψηλότατο επίπεδο ως ποδοσφαιριστές – εξαιρώντας τον Σέρα – και στη συνέχεια έχουν κοουτσάρει ομάδες σε ένα από τα δυσκολότερα και πλέον απαιτητικά πρωταθλήματα του κόσμου, την Πριμέρα Ντιβισιόν. Όλων ανεξαιρέτως τα βιογραφικά είχαν επιτυχίες, δημιουργία μεγάλων ομάδων, έφεση στο θέαμα, συμμετοχές σε τελικούς, αναγνώριση από το ποδοσφαιρικό κοινό της Ισπανίας. Αλλά φυσικά και αποτυχίες, προβληματικές χρονιές, απώλεια του ελέγχου των αποδυτηρίων κάποιες φορές και ως μοιραίο επακόλουθο, γκρίνια από την κερκίδα. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο ως επαγγελματίες: τίμησαν και συνεχίζουν να τιμούν τα χρήματα που παίρνουν, υπηρετώντας το ποδόσφαιρο με μια φιλοσοφία και μια λογική που εδώ στην Ελλάδα είναι απλά ανύπαρκτη. Και για να μην υπάρξει παρανόηση, δεν μιλάω για τα αποτελέσματα του καθενός στις ομάδες που δούλεψαν εδώ στην Ελλάδα, αφού αυτά καθορίστηκαν από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες σε καθεμιά περίπτωση.
Τα πρώτα προβλήματα
Τα προβλήματα με τον Βαλβέρδε ξεκίνησαν πολύ νωρίς, από τη μεταγραφική κιόλας περίοδο του 2008. Οι τρεις βασικές του προτάσεις για την ενίσχυση του «ερυθρόλευκου» πάγκου, δηλαδή ο Εθκέρο, ο Ντούσερ και ο Ντούντα, είτε αποκλείστηκαν από την αρχή από τον Ολυμπιακό (Εθκέρο), είτε δεν οδήγησαν σε θετικό αποτέλεσμα μετά την πλήρη αποτυχία των διαπραγματευτικών κινήσεων του Χρυσικόπουλου (Ντούσερ, Ντούντα). Ο Βαλβέρδε μπορεί να μην μίλησε, όμως δεν είδε με καθόλου καλό μάτι τη σπατάλη 10 εκατομμυρίων ευρώ για έναν ποδοσφαιριστή που δεν ήταν δική του επιλογή, τη στιγμή που τα μοναδικά χρήματα που ξοδεύτηκαν για δική του – και μάλιστα δεύτερη επιλογή – ήταν αυτά που πήγαν στην αγορά του Όσκαρ Γκονθάλεθ.
Για να έχει ήσυχο το κεφάλι του ο Ισπανός, φρόντισε να προσθέσει μια παράγραφο στο συμβόλαιό του, σύμφωνα με την οποία δε θα γινόταν συζήτηση για ανανέωση του συμβολαίου του από καμία από τις δυο πλευρές πριν την 20η Απριλίου. Εκεί ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία, η γνώμη μου πάντως είναι ότι ο Βαλβέρδε ήθελε να γνωρίζει πρώτα δυο πράγματα: καταρχήν πιθανές προτάσεις που θα μπορούσαν να έρθουν από την Ισπανία, κάτι που πάλι κατά τη γνώμη μου ήταν το σημαντικότερο και μετά το πώς θα ολοκληρωνόταν η πρώτη χρονιά στον Ολυμπιακό. Μπορεί να κάνω λάθος και στις δυο εκτιμήσεις, το σίγουρο όμως είναι πως όταν και οι δυο πλευρές συμφωνούν σε αυτό και το υπογράφουν, είναι υποχρεωμένες να το σεβαστούν και να το τηρήσουν, εκτός και αν στην πορεία συμφωνήσουν αμφότερες να το παρακάμψουν.
Το στενό μαρκάρισμα του Κόκκαλη και οι διαρροές
Μετά τα καλά παιχνίδια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη, ο Κόκκαλης έκανε πρώτος την κίνηση να ανατρέψει τη συμφωνία. Πρότεινε ανανέωση στον Ερνέστο, κάτι που σίγουρα δεν είναι κατακριτέο. Από τη στιγμή όμως που ο Ισπανός τον παρέπεμψε στη συγκεκριμένη παράγραφο, ο πρόεδρος έπρεπε να το σεβαστεί και να μην επανέλθει, πολύ περισσότερο όμως δεν έπρεπε να αφήσει αυτές τις επαναλαμβανόμενες προτάσεις του να διαρρεύσουν στο Τύπο. Από τη δεύτερη άρνηση του Βαλβέρδε να ανανεώσει πρόωρα το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό και μετά, ξεκίνησε μια περίοδος αβεβαιότητας για το μέλλον του «Βάσκου» στους «ερυθρόλευκους». Ο πρόεδρος είχε «πληγωθεί» στον εγωισμό του, οι δημοσιογράφοι βρήκαν θέμα να ασχολούνται και η σπέκουλα έγινε καθημερινή πρακτική.
Το τι παπαριές διαβάσαμε και ακούσαμε από τον Φεβρουάριο του 2009 μέχρι και την 8η Μαΐου, όταν ανακοινώθηκε επίσημα η μη συνέχιση της συνεργασίας με τον Ισπανό, δεν περιγράφεται. Δεν έχει νόημα να μπούμε σε λεπτομέρειες, είναι αρκετά πρόσφατα ώστε να τα θυμούνται όλοι. Η ουσία του θέματος είναι ότι ο Κόκκαλης αποφάσισε ότι η πρακτική του Βαλβέρδε – να τηρήσει κατά γράμμα αυτό που υπήρχε στο συμβόλαιο και να μη συζητήσει πιο πριν μια πιθανή ανανέωση – πρόσβαλλε τον ίδιο και τον σύλλογο, ένα μεγάλο μέρος των δημοσιογράφων πήρε το μέρος του προέδρου και στο Διοικητικό Συμβούλιο της 8ης Μαΐου φτάσαμε απλά στην ανακοίνωση ενός «προαναγγελθέντος θανάτου». Ενός «θανάτου» όμως στον οποίο ήταν αντίθετη τόσο η μεγάλη πλειοψηφία των φίλων του Ολυμπιακού, όσο και – ακόμα σημαντικότερο – το σύνολο των παικτών της ομάδας.
Διοικητική ασυνέπεια
Ο Βαλβέρδε μπορεί να έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ στην αρχή της περιόδου 2008-09, όμως στη συνέχεια πέτυχε απόλυτα στους στόχους του Ολυμπιακού, κερδίζοντας το νταμπλ στην Ελλάδα και ξαναβάζοντας την ομάδα σε πλεονεκτική θέση για την επάνοδό της στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Το κυριότερο όμως και συγχρόνως το πιο δύσκολο που πέτυχε στην Ελλάδα, ήταν κάτι άλλο. Η παράλληλη αναγνώριση της αξίας του τόσο από τον κόσμο όσο και από τους παίκτες του, οι οποίοι σε μια άνευ προηγουμένου κίνηση, διαλάλησαν πέρυσι την επιθυμία τους να συνεχιστεί η συνεργασία των δυο πλευρών. Το μοναδικό παρατράγουδο ήταν η ιστορία με τον Λέτο. Και ήταν αυτή η ιστορία που «ξενέρωσε» τον Ισπανό.
Ο Βαλβέρδε δεν έχει τη φήμη του δικτάτορα. Στην Ισπανία δεν είχε συχνά προβλήματα με τους παίκτες του, όμως όταν αυτά έκαναν την εμφάνισή τους, εφαρμοζόταν πάντοτε ο εσωτερικός κανονισμός και η έννοια της πειθαρχίας. Δεν γνωρίζω ποια ήταν η σχέση του Ερνέστο με τον Λέτο, ούτε ποιες ήταν οι αιτίες που ο Αργεντίνος είχε τόσα νεύρα στην πρώτη του χρονιά στην Ελλάδα. Γνωρίζω όμως πως όταν στην προπόνηση ένας παίκτης σουτάρει τη μπάλα πάνω στον βοηθό του προπονητή και στη συνέχεια στολίζει ολόκληρο το τεχνικό τιμ με «γαλλικά» από την ιδιαίτερη πατρίδα του, τότε μόνο ένας δρόμος απομένει. Αυτός της τιμωρίας.
Όχι μόνο επειδή έτσι λέει η λογική, αλλά και γιατί αν αφήσεις ατιμώρητο έναν παίκτη για οποιοδήποτε λόγο, ανοίγεις αυτόματα τον ασκό του Αιόλου σε μελλοντικά παραπτώματα άλλων παικτών, διαταράσσοντας παράλληλα την έννοια της πειθαρχίας στο σύνολό της. Ο Κόκκαλης όμως αποφάσισε ότι τα χρήματα που θα έπρεπε να πληρώσει στη Λίβερπουλ σε περίπτωση που ο Λέτο δεν συμπλήρωνε έναν συγκεκριμένο αριθμό παιχνιδιών, ήταν πολύ σημαντικότερα από την ίδια την πειθαρχία μέσα στην ομάδα. Έτσι, διάλεξε να αφήσει εκτεθειμένο τον Βαλβέρδε από κάθε πλευρά, αφού αν θυμάστε, δε θέλησε καν να σώσει τα προσχήματα, επιβάλλοντας έστω ένα χρηματικό πρόστιμο στον Αργεντίνο.
Απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί
Αφού το θέμα με την (μη) ανανέωση του Βαλβέρδε έληξε, με τον πρόεδρο να δείχνει απροκάλυπτα πόσο πολύ περιφρονεί τα «θέλω» του κόσμου και την επιθυμία των ποδοσφαιριστών, φτάσαμε σε ένα ακόμα επεισόδιο αυτής της ιστορίας, ίσως το πιο αχαρακτήριστο από όλα τα προηγούμενα. Σε συνέντευξη Τύπου, λίγες μέρες μετά την αναχώρηση του «Βάσκου» από την Ελλάδα, ο Κόκκαλης ξέσπασε με ένα απίστευτο κρεσέντο χαρακτηρισμών εναντίον του Ερνέστο, απαξιώνοντας τελείως τον Ισπανό, τον οποίο έλουσε με ένα σωρό ειρωνείες, οι οποίες αναρτήθηκαν την επομένη από το σύνολο σχεδόν του αθλητικού Τύπου στα πρωτοσέλιδα, εξυμνώντας για μια ακόμα φορά τον πρόεδρο και δίνοντάς του δίκιο σε αυτό το απαράδεκτο παραλήρημα.
Θυμάμαι, όταν είχα μιλήσει με τον Βαλβέρδε πριν 6 περίπου μήνες και του είχα ζητήσει να σχολιάσει τις τοποθετήσεις του Κόκκαλη για το άτομό του, είχε αρνηθεί να πει οτιδήποτε κακό, περιοριζόμενος στο «ίσως ο πρόεδρος να είχε τα νεύρα του και να είπε πράγματα για τα οποία στη συνέχεια, φαντάζομαι πως θα μετάνιωσε». Οι χοντράδες του στιλ «να δω πότε θα ξαναπάρει τίτλο ο Βαλβέρδε» έγιναν μπούμερανγκ στον ίδιο τον Κόκκαλη, όταν ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να βιώνει την κοροϊδία της φετινής σεζόν. Αν πάντως, ανατρέξετε σε δημοσιεύματα του περασμένου καλοκαιριού, μπορείτε πολύ εύκολα να πάρετε χαμπάρι την συστηματική «αποκαθήλωση» του Ισπανού από στρατευμένους στον πρόεδρο – και όχι στον Ολυμπιακό – δημοσιογράφους.
«Ερνέεεεστο Βαλβέεεεερδε…»
Οι επιλογές του Κόκκαλη με την τριπλή αλλαγή προπονητή μέσα στη φετινή σεζόν, που – επιτρέψτε μου να εκφράσω την άποψή μου – την παραμικρή σχέση δεν είχαν με το κύρος και τις γνώσεις του Ισπανού στην προπονητική, έκαναν το όνομα του «Βάσκου» πάμπολλες φορές κεντρικό σύνθημα μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης». Αυτή μπορεί να ήταν η πρώτη «τιμωρία» του προέδρου από ένα κοινό που για χρόνια ολόκληρα τον αποθέωνε, όμως ήταν και η σφραγίδα του οριστικού τέλους στο κεφάλαιο «Βαλβέρδε» στην ιστορία του Ολυμπιακού, τουλάχιστον για όσο θα είναι ιδιοκτήτης του ο Κόκκαλης. Διότι δεν πιστεύω να περίμενε κανείς – έστω και ο πιο αφελής – ότι υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να ξανασυνεργαστούν αυτοί οι δυο μαζί.
Από τη στιγμή που ο Ζίκο έχασε οποιοδήποτε έρεισμα στον αθλητικό Τύπο (γιατί σίγουρα θα θυμάστε τις μπούρδες περί «βραζιλιάνικού θαύματος» και «έργου Ζίκο» τις πρώτες εβδομάδες της παρουσίας του λευκού Πελέ στα πρωτοσέλιδα), αφού μέχρι και οι «στρατευμένοι» πήραν χαμπάρι ότι το να στηρίζουν έναν ανύπαρκτο γυρολόγο δεν είχε το παραμικρό νόημα, ξεκίνησε το καινούργιο παραμυθάκι: η πιθανότητα επιστροφής του Ερνέστο στον Ολυμπιακό. Εδώ τώρα, συγχωρέστε με, αλλά πείτε μου ειλικρινά, ποιος από εσάς πίστευε ότι ο Κόκκαλης θα έβαζε νερό στο κρασί του, θα παραδεχόταν την περσινή του μπαρούφα και θα υποχωρούσε δίνοντας ελπίδες στο ενδεχόμενο μιας πιθανής επιστροφής του Βαλβέρδε στον Πειραιά;
Βαλβέρδε, Καπαρός, Χιμένεθ, Χουάντε, Μανθάνο, μπλα, μπλα, μπλα….
Οι δημοσιογράφοι λοιπόν χωρίστηκαν στα δυο και εκεί το πράγμα άρχισε να γίνεται και ενδιαφέρον με την έννοια του γραφικού, αλλά και εξόχως γελοίο με όσα γράφτηκαν. Εξηγούμαι: οι μισοί αβαντάρισαν τον Ερνέστο και την επιστροφή του στο λιμάνι και οι άλλοι μισοί – και εδώ άρχισε το καλύτερο – προτίμησαν έναν άλλο δρόμο που είχε ως κεντρική ιδέα το εξής εκπληκτικό. «Ποιος Βαλβέρδε; Φέρτε κάποιον καλύτερο!». Στην πορεία αυτές οι δυο τάσεις συναντήθηκαν και φτάσαμε να διαβάζουμε ομορφιές του στιλ «καλός ο Βαλβέρδε, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, υπάρχουν και άλλοι που είναι και καλύτεροι». Καμία αντίρρηση. Υπάρχουν και είναι και καλύτεροι. Σύμφωνοι.
Το τελευταίο τρίμηνο έχει παρελάσει από τα πρωτοσέλιδα η μισή Πριμέρα Ντιβισιόν. Καπαρός (αυτός τουλάχιστον ανανέωσε νωρίς με την Μπιλμπάο, οπότε καθάρισε), Χιμένεθ, Χουάντε και Μανθάνο για να αναφέρω μόνο τα ονόματα στα οποία έχει κατασταλάξει τις τελευταίες μέρες ο Τύπος. Κάπου εδώ λοιπόν μπαίνει και ο τίτλος του σημερινού κειμένου. Διότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους πισινούς. Είτε μας αρέσει, είτε δε μας αρέσει. Και μη νομίζουν οι φίλοι μου οι Ολυμπιακοί ότι αυτό πηγαίνει μόνο στην δική τους ομάδα. Όχι, πηγαίνει σε όλες τις ελληνικές ομάδες, πολύ περισσότερο δε στις διοικήσεις τους. Αλλά θα επανέλθω σε αυτό πιο κάτω.
Διότι δεν αποκλείω καθόλου ότι μπορεί κάποιο από αυτά τα ονόματα να πει το «ναι» στον Ολυμπιακό και να έρθει στην Ελλάδα. Όπως έγραψα και στην αρχή, έχουμε τα παραδείγματα των Σέρα, Μουνιόθ και Βαλβέρδε. Το θέμα είναι γιατί θα έρθουν και τι θα τους προσφέρουμε εμείς. Συζητούσα χθες στο γραφείο του site με δυο συναδέλφους για τα ονόματα που έχουν ακουστεί ως πιθανοί διάδοχοι του Μπάντοβιτς. Και θα σας πω ακριβώς το ίδιο. Από τη μεριά του ο Ισπανός με το όνομα Καπαρός, Ράμος, Μανθάνο, Χιμένεθ κλπ θα αποφασίσει να ξενιτευτεί στην Ελλάδα για τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι τα λεφτά και ο δεύτερος για να κάνει έργο (αν του δώσουν αυτή τη δυνατότητα). Και ο ένας όμως, και ο άλλος λόγος θα πραγματοποιηθούν μόνο αν δεν έχουν δουλειά στην Ισπανία. Αυτός είναι ο τρίτος και βασικότερος λόγος για να τους δούμε στην Ελλάδα, να είναι δηλαδή άνεργοι.
Επαγγελματίες
Όλοι αυτοί οι τύποι είναι επαγγελματίες, έχουν μάθει να σέβονται τα χρήματα που κερδίζουν και επειδή γνωρίζουν πολύ καλά το ποδόσφαιρο, ξέρουν πως μια θητεία τους στην Ελλάδα είναι πισωγύρισμα στην καριέρα τους. Και μη μου αρχίσετε τα γνωστά περί Ολυμπιακάρας, Παναθηναϊκάρας, Αεκάρας και λοιπών συγγενών. Το είχα ξαναγράψει κάποια στιγμή πέρυσι. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ, ας πούμε, της Βιγιαρεάλ στην οποία εργάστηκε πέρυσι ο Βαλβέρδε και του Ολυμπιακού. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ της Αθλέτικ του Μπιλμπάο και του Παναθηναϊκού. Δεν υπάρχει σύγκριση μεταξύ της Μπέτις και της ΑΕΚ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Όχι σε βάθος χρόνου, όχι σε παραστάσεις, όχι σε οργάνωση, όχι σε πρωτάθλημα, όχι σε παίκτες, όχι σε γήπεδα, όχι σε θέαμα, όχι σε στόχους, όχι σε δυνατότητες, όχι σε κόσμο, όχι σε προκλήσεις, όχι σε αντιπάλους, όχι σε μπάτζετ, όχι σε εισπράξεις, όχι σε τίποτα.
Πρέπει λοιπόν να «κάτσει» η συγκυρία για να δεχτεί κάποιος από όλους αυτούς να έρθει στην Ελλάδα. Να του γίνει μια καλή οικονομική πρόταση (όπως έγινε στον Βαλβέρδε), να μην έχει δουλειά στην Ισπανία (όπως έγινε με τον Μουνιόθ), να τον δελεάσεις πραγματικά με ένα σοβαρό και φιλόδοξο πρότζεκτ (όπως έγινε με τον Σέρα), να του δώσεις και μια μεγάλη πρόκληση (όπως με το Τσάμπιονς Λιγκ και τον Βαλβέρδε), να είναι και λίγο μπουχτισμένος από την Ισπανία (όπως ο «Βάσκος» μετά τη δεύτερη σεζόν του στην Εσπανιόλ) και να κάνεις τον σταυρό σου ότι θα σου πουν το «ναι». Και να γνωρίζεις ότι μόλις τελειώσει η σεζόν, ακόμα και αν έχουν πάει όλα κατ’ ευχή, δεν θα εξαρτάται μόνο από εσένα η συνέχιση της συνεργασίας τους.
Πρόταση «μη πρόταση»…
Για να επανέλθω όμως στον Βαλβέρδε, έλεγα ότι ο Κόκκαλης δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω και να συνεργαστεί εκ νέου μαζί του. Δεν τον κρίνω, δικαίωμά του. Έτσι έμαθε να λειτουργεί, δεν θα αλλάξει τώρα στα 70 του. Όμως είναι τελείως υποκριτικό να γράφονται όσα γράφονται στα σημερινά πρωτοσέλιδα και να παρουσιάζεται ως «σχεδόν κλεισμένη» η συμφωνία με τον Ισπανό, από τη στιγμή που όσα είχαν διαρρεύσει, έδειχναν ότι η πρόταση που έγινε στον «Βάσκο» ισοδυναμούσε στην πραγματικότητα με «μη πρόταση», ήταν μια ανοιχτή πρόσκληση στο τελικό «όχι». Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλες ανεξαιρέτως οι εφημερίδες θεωρούσαν ότι ο Βαλβέρδε θα έλεγε ναι σε όλους αυτούς τους όρους της προσφοράς και θα ερχόταν στην Ελλάδα μέσα στην τρελή χαρά.
Δηλαδή σήμερα μας είπαν με δυο λόγια ότι:
1. Ο Βαλβέρδε θα έπρεπε να αποδεχτεί το τιμ που ήθελε να του φορτώσει ο Ολυμπιακός. Δηλαδή να πει όχι στον αδερφικό του φίλο και συνεργάτη Ασπιάθου και να συνεργαστεί με τον Αλεξανδρή… Πώς σας φαίνεται;
2. Ο Βαλβέρδε θα έπρεπε να αποδεχτεί τη μείωση των αποδοχών του. Να πει ναι δηλαδή στα 800 χιλιάρικα, τη στιγμή που πέρυσι έπαιρνε 1.5 εκατομμύριο και γνωρίζοντας ότι ο Ζίκο πήρε πάνω από ένα εκατομμύριο για τα χάλια που παρουσίασε… Πώς σας φαίνεται;
3. Ο Βαλβέρδε θα έπρεπε να υπογράψει κλειστό διετές συμβόλαιο, αποκλείοντας έτσι στον εαυτό του τη δυνατότητα να δεχτεί οποιαδήποτε πρόταση του χρόνου από την Πριμέρα Ντιβισιόν… Όσο και αν σας ενοχλεί, πώς σας φαίνεται;
4. Ο Βαλβέρδε θα έπρεπε να προχωρήσει την ομάδα χωρίς ιδιαίτερες εγγυήσεις για μεταγραφικές κινήσεις που θα δυνάμωναν το αποδυναμωμένο «ερυθρόλευκο» ρόστερ, να εκμεταλλευτεί τους πιτσιρικάδες και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Μόνο σήμερα στα πρωτοσέλιδα του αθλητικού Τύπου, διάβασα τα ονόματα των Γέστε, Ντούτσερ, Ταμούδο, Μπαράχα, Αλμπέλδα, Μοϊσές, Κάστρο και αυτά μόνο από την ισπανική αγορά… Πώς σας φαίνεται;
Είδατε τα σημερινά, δείτε και τα αυριανά πρωτοσέλιδα!
Το κορυφαίο όμως όλων είναι η σιγουριά με την οποία παρουσιάζεται ο ερχομός του Ερνέστο στην Ελλάδα. Δεν σας κάνει εντύπωση; Με το συμπάθιο, ειλικρινά με το συμπάθιο, τόσο μαλάκα θεωρούν τον Ισπανό; Τόσο πεινασμένο και τόσο λιμάρη; Ή μήπως δεν καταλάβαμε αυτά τα δυο χρόνια που νταραβεριζόμαστε με τον Βαλβέρδε ότι αν μη τι άλλο, είναι σοβαρός και έχει αρχές; Τί αλήθεια είναι αυτό που του προσφέρει τόσο αφειδώς ο Κόκκαλης ώστε να έρθει πίσω; Μήπως εμπιστοσύνη; Μήπως προοπτική; Μήπως οργανόγραμμα; Μήπως διέξοδο σε κάποιο προσωπικό του αδιέξοδο;
Και εδώ είναι το καλύτερο. Δε νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη χυλόπιτα από αυτή που πρόσφερε ο «Βάσκος» στον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Προσέξτε, όχι στον Ολυμπιακό, αλλά στον πρόεδρό του. Αυτό το «προσωπικοί λόγοι δε μου επιτρέπουν να δεχτώ τη συνεργασία» είναι όλα τα λεφτά. Διότι αν υπήρχαν προσωπικοί λόγοι, δεν θα είχε μπει στον κόπο ο Χρυσικόπουλος να τρέχει στην Ισπανία. Μόλις είχε μιλήσει με τον Ιμπάνιεθ, ο μάνατζερ του Βαλβέρδε θα του είχε πει «λυπούμαστε, αλλά μην έρθετε, διότι ο Ερνέστο δεν μπορεί να φύγει». Και μόνο το γεγονός ότι δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο, δείχνει ότι σε κάποια άλλη, διαφορετική πρόταση ίσως ο «Βάσκος» να είχε απαντήσει θετικά.
Ηθικό δίδαγμα
Ο Βαλβέρδε όμως εξέθεσε τον Κόκκαλη με τον πιο μαεστρικό τρόπο, αυτόν της ευγένειας. Και μαζί του εξέθεσε τους στρατευμένους στον πρόεδρο δημοσιογράφους. Αυτούς που φρόντισαν πρώτα να αποθεώσουν τον Ισπανό, στη συνέχεια να τον αποκαθηλώσουν, έπειτα να τον αποκαταστήσουν, μετά να τον αμφισβητήσουν και σήμερα να (προσπαθήσουν να) τον ταπεινώσουν. Πιστέψτε με, οι σημερινοί τίτλοι είναι μια πολύ διδακτική ιστορία για όλους μας. Και οι αυριανοί θα είναι ακόμα περισσότερο. Όμως το μεγαλύτερο δίδαγμα έρχεται από την Ισπανία και τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Τον άνθρωπο που σε καμία στιγμή δεν θέλησε να πει ούτε μια άσχημη κουβέντα για τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, τον άνθρωπο που όταν λέει ότι αγάπησε τον Ολυμπιακό το εννοεί, τον άνθρωπο που απέδειξε ότι έχει αρχές, χαρακτήρα και λεπτούς τρόπους, που αν χρειαστεί, πονάνε πολύ περισσότερο από τις δικές μας γραφικές, χοντροκομμένες ατάκες.
Και επειδή, επαναλαμβάνω, δεν θεωρώ καθόλου απίθανο, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, κάποιος άλλος Ισπανός προπονητής να έρθει στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό, θα είναι πολύ διδακτική η ιστορία του Βαλβέρδε για μελλοντική χρήση. Θες ανθρώπους που έχουν δουλέψει στη Σεβίγια, την Μπιλμπάο, τη Ρεάλ Μαδρίτης, την Εσπανιόλ, τη Μαγιόρκα, την Μπέτις, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Σαραγόσα; Σεβάσου με τη σειρά σου αυτό που αντιπροσωπεύουν, αυτό που πρεσβεύουν, αυτό που διδάσκουν, αυτό που φέρνουν μαζί τους. Μην προσπαθήσεις να τους προσαρμόσεις στη δική σου μίζερη λογική. Προσπάθησε, αντίθετα, να πάρεις ότι καλό έχουν γιατί σίγουρα θα κάνεις ένα βήμα μπροστά. Και όταν φτάσει η στιγμή που θα πρέπει να συγκρουστείς με τη δική σου πραγματικότητα, επειδή η δική τους πραγματικότητα είναι διαφορετική, μη διστάσεις να τους υποστηρίξεις, να σταθείς στο πλευρό τους. Ιδίως αν πρόκειται για ανθρώπους σαν τον Βαλβέρδε. Θωράκισέ τους, υποστήριξέ τους, βοήθησέ τους, ώστε κάποια στιγμή να μπορέσεις να δεις κι εσύ το δικό σου ποδόσφαιρο να πηγαίνει μπροστά. Α, και κάτι ακόμα. Να θυμάσαι πάντα ότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους πισινούς…
Πηγη: www.sport24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου