Share
“To blog or not to blog?”
Φυσικά και ΔΕΝ θα αναφερθώ στους άνδρες bloggers, όχι επειδή έχω κάτι προσωπικό μαζί τους, αλλά ίσα ίσα πιστεύω πως οι συγκεκριμένοι έχουν έναν (και δύο μην σας πω…) λόγους να το κάνουν, και στην τελική το προωθούν καλύτερα βρε αδερφέ…
Θα μιλήσω για τα κοριτσάκια του διαδικτυακού χώρου και την «ανατομία» των blogs τους… Εναλλακτικές προσωπικότητες, μια ραγισμένη καρδούλα ή πολύς ελεύθερος χρόνος…? Διαβάστε και ανακαλύψτε εσείς τα κοριτσόπουλα γιατί blog-άρετε…
Αξίωμα 1ο: «Μπλογκάρω, άρα διασκεδάζω»
Είσαι στην κατηγορία των ατόμων που το blog τους δεν είναι ουσιαστικά blog, αλλά το “Sex and the City” (shit!! πάλι αυτό μπροστά μου…!) και η Έκθεση Χαρούμενης Φωτογραφίας της χρονιάς. Εσύ με τις κολλητές σου στην παραλία, εσύ με τις κολλητές σου στη Μύκονο, εσύ με τις κολλητές σου στα μπουζούκια… Εσύ με τις κολλητές σου και τη χαρά σας γενικώς.
Τι προσπαθείς να πετύχεις έτσι λοιπόν? Την ανάδειξή σου ως την πιο cool και «περπατημένη» περσόνα…? Δε νομίζω… Αν ψάχνεις μέσω του blog καινούριους φίλους, αυτή η επιδειξιμανία μπορεί να σε κάνει να χάσεις και τους ήδη υπάρχοντες.
Αξίωμα 2ο: «Μπλογκάρω, άρα δημιουργώ»
Έχεις πολλά να πεις. Τόσα πολλά που δε σου φτάνει ολόκληρη η μέρα. Γιατί να τονίσω, είσαι από τα άτομα που κάνουν 100 πράγματα ταυτόχρονα και δε βάζουν κώλο κάτω. Δεν πειράζει όμως, στο blog σου δημοσιεύεις ό, τι πιο ενδιαφέρον μπορείς να βρεις, από άρθρα κοινωνικού προβληματισμού, μέχρι πρωτοποριακά illustrations και πρωτότυπες συνταγές μαγειρικής.
Είσαι από τα άτομα που μπορεί να κάθονται μπροστά απ’ τον υπολογιστή ή με κανένα Blackberry ανά χείρας και να το λιώνεις στις 4 το πρωί (ενώ πίστεψέ με μπορεί να έχεις πολύ καλύτερα πράγματα να κάνεις!) οπότε μάλλον σου αξίζει ένα Νόμπελ για τον ζήλο που σε διακατέχει. Ή απλά σου χρειάζεται ένα Lexotanil μπας και χαλαρώσεις λίγο.
Αξίωμα 3ο: «Μπλογκάρω, άρα πονάω»
Το πιο χαρούμενο post που ανέβασες ποτέ ήταν κάτι στίχοι των Cure, και αυτό μάλλον κατά λάθος, σαν μια έκλαμψη η οποία κράτησε μισό δευτερόλεπτο και έσβησε. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πονάς, έχεις το δράμα σου βρε παιδί μου και καταγράφεις (μη σου πω κιόλας ότι καταβρέχεις) δάκρυ- δάκρυ στο μουντό φόντο του blog σου όλη την πονεμένη σου ιστορία μέσα από προβληματισμένα τραγούδια, ταινίες και στιχάκια.
Την φάση αυτή όλες την έχουμε περάσει αγαπητή μου πληγωμένη φίλη. Το καλό με το να την περνάς από το blog είναι ότι το κάνεις αθόρυβα και χωρίς να ενοχλείς, αποφεύγοντας να ξεσπάς σε αθώους ανθρώπους που βρίσκονται στην ακτίνα σου. Το κακό, όμως, είναι ότι κανέναν δεν αφορά το δράμα σου, κανείς δε μπορεί πραγματικά να σε βοηθήσει και τα σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις σου προέρχονται από ομοιοπαθείς θλιμμένες κορασίδες (οι άντρες bloggers είναι απασχολημένοι με το Αξίωμα 4 που ακολουθεί).
Αξίωμα 4ο: «Μπλογκάρω, άρα σαγηνεύω»
Είσαι η γυναίκα-δηλητήριο, ένα σύμβολο του σεξ και οι θαυμαστές που επισκέπτονται το blog σου περιμένουν με ανυπομονησία την επόμενη σέξι φωτογραφία σου. Όλοι οι ερωτοχτυπημένοι και ολίγον τι «ξαναμμένοι» (για να μην το πω αλλιώς και λογοκριθώ) νέοι σε κατακλύζουν με σχόλια περιμένοντας μια θετική απάντηση ή και – γιατί όχι- μία συνάντηση μαζί σου.
Ειλικρινά τώρα, αν το κάνεις (που εύχομαι να μην το κάνεις), πιστεύεις ότι σέβεσαι τον εαυτό σου και πάνω απ’ όλα ότι νιώθεις σιγουριά γι’ αυτό που είσαι? Αν ήξερες όντως ότι άξιζες και σαν άτομο και εμφανισιακά δε θα είχες την ανάγκη να κρυφτείς πίσω απ’ τη σελίδα ενός blog για να ταράξεις τα νερά. Γι’ αυτό get a life.
Τις «ιντερνετικές» μου καλημέρες,
~Ele~
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου