“Always forgive your enemies. Nothing annoys them so much” Tάδε έφη ο Oscar Wilde… Είναι όμως πραγματικά τόσο εύκολο να κάνουμε κάτι τέτοιο και στην «πραγματική» ζωή...? Οι κοινωνικές σχέσεις καλούνται να ισορροπήσουν πλέον σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Τα προσωπικά (ή μη) προβλήματα του καθενός εκτίθενται με τόσο βίαιο ανά στιγμές τρόπο που οι σχέσεις (όποιου τύπου) μπορούν να διαλυθούν μονομιάς και πολλές φορές χωρίς λόγο. Απλά έτσι, για να πούμε ότι κάτι κάναμε και σήμερα...
Η κυκλοθυμία που διακατέχει τους ανθρώπους αλλά και οι έννοιες που μας τριβελίζουν καθημερινά το μυαλό αποτελούν τον κύριο λόγο που οι συμπεριφορές όλων είναι ώρες ώρες πραγματικά ακατάληπτες. Περνάμε, λοιπόν, στην ώρα της κρίσης. Στην ώρα που κάποιος κυριεύεται από την απόλυτη παράνοια και γυρίζει και σου λέει «Ξέρεις κάτι? Δε θέλω να μιλάμε πλέον. Δε θέλω να κάνουμε παρέα. Δεν θέλω άτομα σαν εσένα δίπλα μου». Ναι δεν λέω, δεκτόν. Ο καθένας έχει την ελευθερία να κάνει τις επιλογές του. Το πιο δύσκολο είναι όμως να τις υποστηρίζει. Σου λέει λοιπόν ο «σεληνιασμένος» φίλος σου όλα αυτά και είναι απολύτως εύλογο να ρωτήσεις «γιατί?», να περιμένεις μια εξήγηση. Είναι λίγες οι φορές που ικανοποιύμαστε από την απάντηση και μας δίδεται ο πραγματικός και ειλικρινής λόγος. Συνήθως ειπώνονται οι πιο γελοίες δικαιολογίες. Βάζουν όλοι μπροστά τον εγωισμό τους και το γεγονός ό,τι αρνούνται κατηγορηματικά να ζητήσουν συγγνώμη, και έτσι γίνεται η μετάβαση από τη λίστα των «φίλων» στη λίστα των «εχθρών». (Στο σημείο αυτό να τονίσω πως σιχαίνομαι τη λέξη «εχθρός» απλά τη χρησιμοποιώ για λόγους ειρμού με τον τίτλο του άρθρου).
Καλείσαι, λοιπόν, να προβληματιστείς για το αν αυτά που σου είπαν στέκουν. Για το αν θα υποχωρήσεις και θα φανείς μεγαλόψυχος (ή μαλάκας...) ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία, έχοντας όμως πάντα την πίκρα της εμπειρίας αυτής και το φόβο μήπως ξαναγίνει το ίδιο. Το κακό με αυτά τα πράγματα είναι πως αυτός που «τα άκουσε» είναι αυτός που πρέπει να ζητάει συγγνώμη στο τέλος. Μα δεν είναι τρελό?? Και να σου λένε τα χίλια μύρια, και να σου κρατάνε μούτρα, και στο τέλος να πρέπει εσύ να υποχωρήσεις, να ρίξεις τα μούτρα σου και να ζητήσεις συγγνώμη. Μια συγγνώμη η οποία βγάζει τον φαντασμένο πρώην φίλο σου απ’ τη δύσκολη θέση να βάλει την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, να ρίξει τον εγωισμό του και να πει «Με συγχωρείς ρε... Είχα άδικο». Ούτε καν.
Παρόλα αυτά, είναι γεγονός πως αν συγχωρήσουμε εμείς, οι πτωχοί τω πνεύματι, που φάγαμε την άνευ προηγουμένου χλαπάτσα, φέρνουμε τον άλλον σε δυσμενέστερη θέση... Τουλάχιστον αυτό νομίζω εγώ και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί: όσο είσαι «τσακωμένος» με κάποιον που έχει πει τόοοοσα και ουσιαστικά έχει τσακωθεί μόνος του (όπως συνηθίζω να λέω εγώ), όσο δεν αντιδράς του δίνεις στην αρχή την αίσθηση ότι σ’ έχει ταπώσει μέχρι εκεί που δεν πάει, σ’ έχει κάνει να νιώσεις ένα ποταπό σκουλήκι και τα γνωστά... Τον κάνεις να νιώθει λες και παίρνει κεφάλια (και πιστέψτε με, αυτό οι περισσότεροι το γουστάρουν άγρια) έχει όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάποια στιγμή θα πας και θα ζητήσεις συγγνώμη (που δεν του μιλάς μετά από όλα αυτά, μην ξεχνιόμαστε...). Όσο εξακολουθείς να μη μιλάς ο άλλος αρχίζει και τρελαίνεται, σου λέει ώπα ρε τι έγινε εδώ πέρα, αυτά που είπα δεν έπιασαν τόπο? Και τελικά ο πρώην φίλος και νυν εχθρός έρχεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων να σου πει απ’ έξω απ’ έξω δυο πραγματάκια για την τωρινή σου συμπεριφορά... Εσύ λες έλα μωρέ ό,τι έγινε έγινε... Μπορεί και να μην το εννοείς αλλά αυτομάτως ακυρώνεις τα λεγόμενα του. Και όλα αυτά, λόγω αβρότητος...
Εσείς λοιπόν τι λέτε...? Θα συγχωρήσουμε κανέναν σήμερα...?
~Ele~
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου