“What’s my age again??”
Πάντοτε μου άρεσε να συμβαδίζω με την ηλικία μου. Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη τάση να μεγαλοδείχνω ούτε σε συμπεριφορά, ούτε σε ντύσιμο, ούτε σε επίδειξη ικανοτήτων. Σίγουρα υπάρχουν φορές στη ζωή μας που ξεφεύγουμε, αλλά αν τα πράγματα στο κεφάλι σου είναι τοποθετημένα σωστά καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις είναι μεγάλη “πατάτα” και πατάς φρένο.
Στις μέρες μας, όμως, τα πράγματα έχουν πάρει την κατιούσα. Η αφορμή που με οδήγησε στο να γράψω αυτό το κείμενο είναι το ό, τι έχω μια μικρότερη αδελφή. Να σας προλάβω και να πω ότι ευτυχώς το παιδάκι είναι πολύ φυσιολογικό. Αυτά όμως με τα οποία συναναστρέφεται είναι απλά για κλωτσιές. Θα ξεκινήσω από ένα συμβάν: είχα πάει πριν λίγο καιρό να την πάρω από ένα πάρτυ (μεγαλύτερη αδελφή γαρ…) και βλέπω το κοριτσάκι-«έχω ξεπεταχτεί απ’ τα 4 μου» της τάξης να με πλησιάζει. Να μη σχολιάσω ντύσιμο-βάψιμο-attitude κτλ (τονίζω πως μιλάμε για 12χρονα παιδιά 6ης δημοτικού!). Σας λέω μόνο πως εγώ μπροστά της ήμουν ένας λέτσος (με την καλή έννοια, μην εκτεθώ). Άρχισε να με ρωτάει τι κάνω, πώς πάει η σχολή μου, το ένα, το άλλο, και έρχεται η στιγμή που της διατυπώνω την πλέον ηλίθια ερώτηση «και εσύ τι θες να κάνεις όταν μεγαλώσεις?»… Και εδώ έρχεται η απάντηση… «Διάσημη». Και φεύγει. Και μένω.-
Εγώ θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή είχα πλάσει μια κατάσταση στο μυαλό μου, όσο αστεία ή παιδική και αν ακουγόταν. Είχα τα όνειρα και τις φιλοδοξίες στο βαθμό που μπορούσα να τα έχω με γνώμονα πάντα την ηλικία και τις δυνατότητές μου. Δεν προσπαθούσα να αποδείξω ότι είμαι κάτι άλλο. Δεν ήμουν κολλημένη μπροστά απ’ την ντουλάπα μου ούτε είχα το όνειρο να γίνω «διάσημη» με τον τρόπο που το καταλαβαίνουν τα σημερινά παιδιά. Έπαιζα με τους φίλους μου, έκανα τις γκάφες μου, ευχαριστιόμουν την κάθε στιγμή με τους ανθρώπους που είχα γύρω μου και γούσταρα πολύ να είμαι παιδί.
Σήμερα το μόνο που ενδιαφέρει όλα αυτά τα «παιδάκια» είναι να ψωνίσουν τα πιο ακριβά ρούχα, να αγοράσουν το πιο ακριβό κινητό, να φτιάξουν Facebook, να γκομενίσουν πριν της ώρας τους και το χειρότερο, να μιμηθούν. Η μίμηση στη συγκεκριμένη περίπτωση, μόνο μίμηση δεν είναι. Αποτελεί απλά μια κακή «απομίμηση». Είναι εύκολο για έναν γονέα να εφοδιάσει το παιδί του με κινητά, ρούχα, PSP, Wii, X-box και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Το δύσκολο, όμως, για τον γονιό είναι ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά με το παιδί του. Να του μάθει πράγματα. Να παίξουν παρέα, να δουν μια ταινία, να ζωγραφίσουν, να γελάσουν. Να περάσουν έστω και μια ώρα μαζί. Αλλά κάτι τέτοιο πλέον είναι σπάνιο και δυσεύρετο. Γι αυτό τα παιδιά στις μέρες μας μόνο «παιδιά» δεν είναι. Έχουν μεγαλώσει όλα πριν της ώρας τους και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σ’ έναν πολύ σκληρό «παιδικό» κόσμο, ο οποίος έχει ως βάση του τη βιτρίνα και το φαίνεσθαι.
Πραγματικά λυπάμαι και ανησυχώ βλέποντας όλα αυτά τα πράγματα γύρω μου. Είναι πολύ δυσάρεστο να μην ξέρεις που βρίσκεσαι και να μην έχεις και κανέναν να σε αφυπνίσει (ίσα-ίσα που οι γονείς λόγω «βολέματος» επικροτούν πλέον τέτοιες συμπεριφορές). Μ’ ενοχλεί όλο αυτό ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε… Δεν είμαι συντηρητική απλά πιστεύω στη φυσική ροή των πραγμάτων.
Είναι πολύ ωραίο – πλην δύσκολο- να διατηρούμε την παιδικότητά μας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει και να την έχουμε βιώσει.
Σας φιλώ.
~ Ele ~
8/6/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου