του Φίλιππου Πετρουλάκη
Ο αντισημιτισμός στη χώρα μας ζει και βασιλέυει. Μπορεί να κρύβεται ως αντισιωνισμός, να παραλάσσεται ως αλληλεγγύη στους Παλαιστινίους αλλά είναι εκεί. Και η Ισραηλινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κάνει ό,τι περνάει απ’τα χέρια της για να τροφοδοτεί αυτό το μίσος, με ενέργειες όπως η απόβαση στο Mavi Marmara, και η δολοφονία 9 Τούρκων πολιτών.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως μετά από κάθε γεγονός που ξαναστρέφει την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης στην πολύπαθη αυτή γωνιά του κόσμου, οι εν Ελλάδι (και εν Ευρώπη) ακροδεξιοί αίφνης ξεχνάνε τις δοξασίες περί ανώτερης φυλής και την ισλαμοφοβία που τους διακατέχει και είναι κινητήριος μοχλός της “πολιτικής” τους δράσης, και εκφράζουν την οιωνεί και υποκριτική αλληλεγγύη τους προς τους Παλαιστίνιους. (Το ότι την επόμενη μέρα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι θα επιτεθούν στον πρώτο Άραβα μετανάστη που θα κάνει το λάθος να πέσει στο δρόμο τους δεν έχει σημασία, γιατί για λίγες ώρες τα θύματά τους γίνονται φαντασιακοί σύμμαχοι στον αγώνα εναντίον του υπέρτατου εχθρού).
Οι φίλοι της δημοκρατίας όμως οφείλουν να γνωρίζουν πως ο Εβραϊκός λαός είναι όπως όλοι οι άλλοι, με τους καλούς και τους κακούς του. Για κάθε Νετανιάχου υπάρχει ένας Άινσταϊν, για κάθε Σαρόν ένας Φρόυντ, και για τον κάθε ανεκδιήγητο Ελληνοεβραίο εκπρόσωπο του Ισραηλινού στρατού υπάρχει ένας Φριζής. Και υπάρχουν χιλιάδες ανώνυμου, νέοι, και λιγότερο νέοι, Ισραηλινοί, καθώς και Εβραίοι από Αμερική κι Ευρώπη, που διαφωνούν με την Ισραηλινή πολιτική στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και αντιτίθενται σ’αυτή, πολλές φορές με τεράστιο προσωπικό κόστος.
Στον πόλεμο της Γάζας το 2008, τo θαυμασμό της παγκόσμιας κοινής γνώμης είχε προκαλέσει η όμορφη Omer Goldman, κόρη πρώην αρχηγού της Mossad, μαζί με τους υπόλοιπου Schministim, τους νεαρούς Ισραηλινούς αντιρρησίες συνείδησης, που προτιμούσαν να πάνε αρκετούς μήνες φυλακή από τον να καταταγούν στο στρατό.
Κι αν κάποιος απορρίψει με ευκολία το μέγεθος της θυσίας αυτής, δε μπορεί να κάνει το ίδιο για τη θυσία της Emily Henochowicz, της νεαρής Αμερικανοεβραίας που πλήρωσε με το αριστερό της μάτι την αλληλεγγύη της στον παλαιστινιακό λαό, και η ιστορία της οποίας μου έδωσε την αφορμή να γράψω αυτό το κείμενο, αφού η τύχη το έφερε και είμαι συμφοιτητής με την αδερφή της. Η Emily είναι μια χαρισματική ζωγράφος, από εύπορη εβραϊκή οικογένεια στα προάστια της Washington, και φοιτήτρια σε ένα από τα καλύτερα κολλέγια καλών τεχνών στην Αμερική.
Παρ’ολ’αυτά, άφησε τη βολή της και πήγε στη γη των προγόνων της για να υπερασπίσει τους εχθρούς του έθνους της από μια αντιμετώπιση την οποία η ίδια θεωρούσε βάναυση. Την περασμένη Δευτέρα, έξω από ένα σταθμό ελέγχου στη Δυτική Όχθη, την ίδια μέρα με την απόβαση στο στολίσκο, η Emily έχασε το αριστερό της μάτι κατόπιν εκτόξευσης αμπούλας δακρυγόνου από έναν Ισραηλινό στρατιώτη κατά τη διάρκεια ειρηνικής διαμαρτυρίας για τους εβραϊκούς εποικισμούς σε παλαιστινιακή γη.
Η τραγική ιστορία της Emily μοιραία προβλήθηκε ελάχιστα, καθώς ο πλανήτης είχε στραμένη την προσοχή του στο μακελειό του πλοίου της Γάζας. Μοιραία γιατί δεν προκάλεσε την έκρηξη κανενός πρωθυπουργού περιφερειακής δύναμης, γιατί δεν προκάλεσε την όψιμη συμπόνοια για έναν κατατρεγμένο λαό, γιατί δεν έδωσε τροφή για υποκριτικό μίσος, γιατί σε τελική ανάλυση δεν ζήτησε να γίνει μάρτυρας. Η θυσία της όμως έδειξε, τουλάχιστον σ’εκείνους που είναι διατεθειμένοι να το δουν, ότι όσο φασιστικά είναι τα κράτη που τιμωρούν ένα λαό επειδή ψηφισε αυτούς που δεν έπρεπε, άλλο τόσο φασίστες είναι κι αυτοί που συλλήβδην καταδικάζουν ένα λαό για της επιλογές της ηγεσίας του.
Απο το site των "Πρωταγωνιστών"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου