Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ

Share

Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο
πρόγραμμα, το El Sistema (Fundaci'on del Estado para el Sistema Nacional
de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela). Ένας ντόπιος
μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου, βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές,
τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο...
πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς.

Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς. Πέρασαν τα
χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται
σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και
από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές ! Οι καλύτεροι από αυτούς τους
νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την
Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν του
el Sistema, ο 28χρονος μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ, που είναι
επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος
Άντζελες .

Yπάρχει ένα βιντεάκι (από τα πολλά της ορχήστρας στο youtube) από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας. Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς
αμούστακα.

Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος.
Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά
περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με
πανδύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους
ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά
σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.

Χειροκροτήματα και περνάμε στο επόμενο κομμάτι, έναν άγνωστο Χορό
ενός αγνώστου συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα
Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής
τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη
ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να
ξεπροβάλλει καθώς η μουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή.
Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει,
συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη διπλή ορχήστρα.

Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια και
τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί!