Ele-ctronic Vibe

Share

“Sweetie, you don’t fit on that dress”

  Στην εικόνα που έχουμε παραθέσει, θα παρατηρήσετε πως έχει μια φράση η οποία ανήκει στον σχεδιαστή Karl Lagerfeld και λέει το εξής: “Fashion is the healthiest motivation for losing weight”. Σε απλά ελληνικά μας λέει ο εν λόγω κύριος ότι η μόδα είναι το υγιέστερο κίνητρο για να χάσουμε βάρος.

  Αν το καλοσκεφτούμε, λοιπόν, όλο αυτό το μάρκετινγκ γύρω από τη μόδα, το στυλ, τους σχεδιαστές, τα μοντέλα κτλ προωθεί έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπων. Προστάζει τους πάντες (και ιδίως τις γυναίκες!) να είναι αδύνατοι, να γίνονται σαν ανορεκτικά ξυλάγγουρα, διότι «και καλά» μόνο έτσι δείχνεις όμορφος προς τα έξω. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχει κατασκευάσει ποτέ αυτός ο χώρος (εννοώ τον χώρο της μόδας). Σε μια εποχή που όλοι και όλα θυσιάζονται στο βωμό του “image” και του στυλ, παρατηρώ πως μας διακατέχει ένας πανικός για το πώς φαινόμαστε. Για το ό, τι πρέπει να χάσουμε κιλά σε σημείο που να δείχνουμε αποστεωμένοι. Για το ό, τι πρέπει να ξεπενταριαζόμαστε αγοράζοντας ό, τι πιο ακριβό, φιρμάτο και φανταχτερό κυκλοφορεί. Συνεπώς, όλη αυτή η παραφιλολογία σχετικά με την επιβολή συγκεκριμένων προτύπων οδηγεί σε ορισμένα κοινωνικά ζητήματα (και ενδεχομένως προβλήματα, αλλά δεν θα μου άρεσε να το θέσω έτσι στην παρούσα φάση).

  Αρχικά να αναφέρω το ό, τι αυξάνονται ολοένα  και περισσότερο τα ποσοστά νευρικής ανορεξίας στις κοπέλες. Αυτό το πράγμα είναι αρρώστια γαμώ το κέρατο μου, είναι αφύσικο να μην τρως ΤΙΠΟΤΑ απλά και μόνο επειδή έχεις κάλο στον εγκέφαλο, έχεις φτάσει 40 κιλά, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και λες «Είμαι χοντρή». Δεν το κατηγορώ διότι τα αίτια είναι ψυχολογικά και η αντιμετώπιση από εκεί πρέπει να ξεκινάει . Απλά στεναχωριέμαι. Έχω ακούσει περιπτώσεις για άτομα που τρώνε εφημερίδα (!!!) για να τους προκαλέσει το μελάνι διαταραχή στο έντερο (νομίζω καταλάβαμε όλοι, μη συνεχίσω) και έτσι να χάσουν βάρος. Όταν, λοιπόν, έχεις έναν ατζέντη, έναν γκόμενο, τη μάνα σου, μια φίλη ή δεν ξέρω κι εγώ ποιον άλλον που σου λέει «πρέπει να χάσεις βάρος» (να σημειώσω πως η κλασσική ατάκα μάνας προς την κόρη η οποία έχει τσουπωθεί λιγάκι «Αχ βρε παιδί μου, τώρα πια αυτό το φόρεμα δε σου πάει καθόλου. Πάχυνες… Γιατί? Θυμάσαι τότε που… κτλ κτλ).

  Οι τύψεις σε πνίγουν, βλέπεις στον ύπνο σου ότι σε κυνηγάνε φαγητά και ενώ θες να τα φας δεν μπορείς… Και φτάνεις μετά στο άλλο άκρο. Δεν τρως τίποτα. Και αρρωσταίνεις. Και άντε μετά να γίνεις καλά (αν γίνεις καλά).

  Ένα ακόμη ζήτημα που θα ήθελα να αναφέρω είναι το «ρατσιστικό» αυτής της υπόθεσης. Πες ρε παιδί μου ότι δεν καταφέρνει όλη αυτή η πλύση εγκεφάλου να σε κάνει ανορεκτικό (κάτι που απευχόμαστε όλοι) ούτε να σε ωθήσει ν’ αδυνατίσεις. Γουστάρεις να είσαι ένα παχουλό ψαράκι, στην τελική δε θα δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για το πώς θέλεις ΕΣΥ ο ίδιος να είσαι (και όχι πώς σου επιβάλλουν οι άλλοι να είσαι). Αυτό, όμως, που δε γουστάρεις – και δικαίως- είναι η αντιμετώπιση που δέχεσαι επειδή δεν είσαι όπως προστάζει η μόδα και το μάρκετινγκ. Όταν ακούς αυτή την ελεεινή πρόταση να βγαίνει από το στόμα της πωλήτριας με στόμφο και υφάκι «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ ΣΑΣ». Ρε άει παράτα μας από κει, κοίτα τα μούτρα σου. Λες και όλοι πρέπει να είμαστε όμοιοι, ή σαν alien και να φοράμε 23 νούμερο τζιν λες και βρισκόμασταν τόσον καιρό στον πόλεμο και τρώγαμε χώμα.

  Είναι κακό στην εποχή μας να μην υποστηρίζουμε το γεγονός ό, τι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν θέλουμε να γίνουμε όλοι ίδιοι, όσο και αν η μόδα το προστάζει. Δεν είναι φυσιολογικό αυτό που σε ωθεί και σου δίνει κίνητρο να δείξεις πιο όμορφος, στο τέλος να σε αρρωσταίνει ή να σε απορρίπτει επειδή είσαι αλλιώς.

My colorful wishes,

~Ele~

11/6/2010